ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: “Ο άλλος μου εαυτός”!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Ε, μια φορά το χρόνο ευλογάμε και μείς τα γένια μας! Δεχόμαστε ευχές, αφιερώσεις, τάματα (!) ε, ό,τι μας προσφέρουν, τελοσπάντων! Ακόμα και …λουκουμάκι! Ή κανένα ..υποβρύχιο στο ποτήρι! Εφτά χρόνια «φαγούρας» για τα θέματα της ομογένειας, και έχουν απομείνει, ακόμη, επίσημοι παράγοντες  του κράτους να μας εύχονται «τα καλύτερα»! Ε, αυτό μπορείς να το πεις και «ξεφτίλα» από την ανάποδη!

Tην ίδια ώρα οι αναγνώστες μας επίσης μας «στολίζουν» με λόγια κολακευτικά, με μηνύματα ενθαρρυντικά, με υπονοούμενα έως και αποθεωτικά!  Ε, ή στραβός είν΄ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε! Μπορεί και τα δύο!  Ή μπορεί ο “καπετάνιος” να είναι κουζουλός!

Μισό μέτρο πιο πάνω από το έδαφος ανορθωθήκαμε διαβάζοντας τα  συγχαρητήρια μηνύματά σας! Καλέ, όλα αυτά τα σπουδαία και σοβαρά πράγματα, που  γράφετε,  τα αντιπροσωπεύω ελόγου μου; Και εγώ, πως δεν το πήρα χαμπάρι τόσα χρόνια;  Έτρεξα στον καθρέφτη μου. Τον κοίταξα δειλά-δειλά. Με είχε καταλάβει ένας φόβος ότι το είδωλο που θα καθρεφτίζονταν δεν θενάτανε το δικό μου!  Ότι θα έβλεπα απέναντί μου ένα Χρήστο άλλο, ίσως τον “Χρίστο”, όπως συνήθιζα για χρόνια πολλά να γράφω τ΄ όνομά μου, πριν ο γραφιάς- αστυνομικός το μεταφέρει λάθος στην ταυτότητά μου! (Από τότε  συμμορφώθηκα με τα «ελληνικά» του αστυνομικού, για να διαφυλάξω την …ταυτοπροσωπία).

Ο καθρέφτης, αγνοώντας τις δικές μου σκέψεις και αγωνίες, έκανε αυτό που πού πάντα ήξερε να κάνει:  Έδειχνε την αφεντομουτσουνάρα μου! Μόνο που στον καθρέφτη δεν ήμουν εγώ. Ήταν ο «άλλος μου εαυτός»!  Αυτός, ο “εαυτός” μου που εσείς οι αναγνώστες φαίνεται ότι ξέρετε καλύτερα από μένα! Τόσο μπουνταλάς είμαι, τρομάρα μου…

Επτά χρόνια στον ηλεκτρονικό δημόσιο λόγο –κατ’ άλλους οκτώ, εξαρτάται πως τα μετράς,  για μένα, πάντως, μαζί με τα υπόλοιπα 32 χρόνια του έντυπου, αντιπροσωπεύουν τη ζωή μου ολόκληρη! Θα την άλλαζα; Βαρυσήμαντο ερώτημα που το καλύτερο πράγμα που έχεις να κάνεις, είναι να το …προσπεράσεις!

Όπως και να το δεις, είναι μοναδική ευχαρίστηση να πιστεύεις ότι μάχεσαι για ανθρώπους που από μακριά επιμένουν να ενσαρκώνουν ιδανικά, οράματα και ιδέες. Είναι χαρά να προσπαθείς να πείσεις –έστω και δίχως να το καταφέρνεις τις περισσότερες φορές- για πράγματα αυτονόητα μεν, ασύμφορα δε (για) την κάθε επίγεια εξουσία!

Και τώρα, ποιόν να πρωτο-ευχαριστήσω; Τον κ. Γενικό που με επιδαψίλευσε με δάφνες, για αρετές που δεν νογούσα ότι τις αντιπροσωπεύω εγώ “ο κοσμοπολίτης της ενημέρωσης»; Τον Πρόεδρο της Διακομματικής που είδε σε μένα «τις παραδοσιακές αξίες της δημοσιογραφίας»;  Ή τον εξ Αμερικής της HECA που μου αποδίδει «ευπρέπεια του ύφους και δημιουργικότητα της κριτικής»; Μήγαρις τον εξ Σουηδίας που γράφει για την ΡΗΡ «καθαρή γραμμή χωρίς να κατευθύνεται από κέντρα αποφάσεων»; Την εκ Παρισίων πρόεδρο που ευχαριστεί για την «καθημερινή ενημέρωση ειδικά για θέματα που αφορούν την ομογένεια»; Τον εκ Γερμανίας  με το εφευρετικό ποίημα ή με τον Αθηναίο συνεργάτη; Και πως να προσπεράσω τον αξιωματούχο της ΑΧΕΠΑ και τις φιλοφρονήσεις του;

Εγώ λέω μαζί με όλους αυτούς και όσους άλλους δεν πρόλαβα να αναφέρω εδώ, καθώς εξακολουθούν να καταφθάσουν στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο μηνύματα,  να ευχαριστήσω από καρδιάς και όλους τους πολυπληθείς φίλους, που με τιμούν καθημερινά, καθώς επισκέπτονται την Panhellenic Post.

Φθάσαμε στο τέλος της γιορτής. Τα φώτα της ράμπας σβήνουν.  «Η αυτού μεγαλειότητα, εγώ η μετριότης» υποκλίνομαι μπροστά σας.  Ανοίγω την πόρτα, και βγαίνω στον σκοτεινό δρόμο. Με την άκρη του ματιού μου κοιτάζω πίσω μου. Ησυχάζω. Ο «άλλος μου εαυτός»,  ευτυχώς με ακολουθεί!..